بسم الله الرحمن الرحیم
دوستی های ما ...
از جمله مواردی که هیئت بر آن تأکید داشته و پرداخته است مسئله ی دوستی میان ماست که خدا را شکر یکی از ویژگی های جمع ما نیز وجود همین محبّت ودوستی هایی است که در طی رفاقتهایمان به وجود آمده است .
اگر ذهنمان را به سالهای قبل واوایل آشناییمان متمرکز کنیم ، میبینیم که این رفاقت ها تغییرات فراوانی داشته است و هر روز با دیدی تازه به این رفاقت ها نگریسته ایم که همین افزایش محبت و دوستی ها حاصل همین نگاه مثبت بوده که باعث شده همه چیزمان با هم باشد ، اگر جایی می رویم با هم برویم، حرف هایمان را به هم بزنیم ، کارهایمان را با یکدیگر انجام دهیم و... . گذشت این سال ها واقعیات فراوانی نشانمان داده است ؛ رفتن به ملاقات همدیگر ، کمک برای حل مشکلات یکدیگر و...از جماله این واقعیت هایی بوده است که در سایه ی خدایی بودن رفاقت هایمان شکل گرفته است که زیبایی و دل نشینی های رفاقت هایمان نیز از همین خدایی بودن سر چشمه می گیرد. ام کسی هست که از این همه زیبایی نه تنها لذت نمی برد بلکه در حال رنج و ناراحتی است و تمام تلاش خود را برای خارج کردن عنصر خدایی بودن و در نتیجه بیهوده شدن رفاقت هایمان می کند . در این سال ها رنج کشیده و انشاء الله در آینده نیز می کشد . اما ما نباید به این ها اکتفا کنیم ، شیطان هر لحظه نقشه ای تازه برای رفاقت هایمان میکشد تا جمع ما را دچار آفت کند . او منتظر است ما در جایی توقف کنیم و از مسیر رشدمان باز بمانیم تا از همین فرست استفاده کند تا مشکلی تازه بینمان ایجاد کند .
درست است که در طول این سال ها ناکام بوده است ولی این دلیل نمی شود که ناکامییش ادامه یابد . به هر حال او نیز قدرتمند است ولی قدرت رفاقت و دوستی برای خدابیشتر از این هاست . نیروی اتحاد و دل بستگی به هم برای خدا بسیا رقوی تراز نیروی شیطان می باشد.
راههای افزایش دوستی :
سخن در این بود که شیطان قدرت نفوز به نیروی دلبستگی و اتحاد را ندارد . حال چه کنیم که این نیرو بین ما به وجود آمده و افزایش یابد. 1) احترام به دوست : نگه داشتن حریم و احترام گذاشتن به شخصیت دوست ، حس اعتماد و اطمینان را در دوستی بالا می برد که خود باعث افزایش رفاقت هاست .
2) انجام وظایف دوستیمان : همان طور که می دانیم برادر دینی نسبت به برادر دینی خود حدود 58 وظیفه دارد که معصومین (ع) آن را ذکر کرده اند وتوسط اعزای هیئت ارائه شده است که میتوان گفت بهترین ، موثرترین ،جامع وکلی ترین راه را برای افزایش رفاقت ها بیان کرده است .اعمالی که انجام دادن هر کدام مانند : بخشیدن لغزش ، دوست داشتن ، بر آورد کردن نیاز ( البته نه هر نیازی در این مورد داشتن انصاف امری ضروری است) دعا وطلب آمرزش ، ملاقات در وقت بیماری و... بحثی طولانی و مفصل دارد که اگر تنها چند مورد از آنها در ما وجود داشته باشد هیچ گاه جدایی، نفاق و... در بین ما رسوخ نخواهد کرد . کارهایی که بسیار ریز و لطیف است اما در عین حال اثری بزرگ و زیبا خواهد داشت که نه تنها دوستیمان را با شخص مقابل افزایش می دهد ، بلکه برای کسی که این رفاقت ها را می بیند نیز باعث گسترش رفاقت می شود این ها حقوق هایی است که اسلام و قرآن انجام آن را بر ما لازم و ضروری دانسته است . واگر می خواهیم هیچ گاه شیطان در قلب هایمان راهی نداشته باشد دانستن این وظایف وعمل کردن به آنها ضروری خواهد بود. حال بهتر است یکبار دیگر هرکدام از ما به حقوق و وظایف خود را نظاره و به آن فکر کنیم که عمل به آن ها ، یاد خدا را نیز در دلهای ما زنده و باقی نگه می دارد که متأسفانه در این زمینه ها باید بیشتر کار بکنیم.
3) به یاد هم بودن : متأسفانه یکی از مسائلی که در آن ضعیف هستیم همین به یاد هم بودن ها است نمونه های این مورد نیز در هیئت وجود داشته که شخصی برای مدتی از ما جدا شده و ما با بی تفاوت ، هیچ سراغی از او نمی گیریم که همین باعث ضعیف شدن و یا قطع شدن پیوند دوستی می شود در حالی که با یک زنگ زدن و سراغ گرفتن از او ، اثری خلاف این را می گذارد یعنی تقویت و پا بر جا ماندن پیوند دوستی .
4) خیر خواهی در قلب و بروز با عمل : ارتباط قلبی و روحی بین دوستان بهترین و موثرترین راه افزایش دوستی ها به شمار می رود . اگر کسی بفهمد که دوستش او را از جان و دل و فقط برای خودش دوست دارد و خیرش را می خواهد مطمئناً از او جدا نمی شود و همواره به یاد او خواهد ماند . اما سوالی مطرح می شود که از کجا بفهمد او را از درون دوست دارد ؟ آیا باید علم غیب داشته باشد ؟ خیر ، او از همان اعمال و رفتار ما در قبالش به این موضوع پی می برد . هیچ کس با بی محلی ، خشم ، فرا خواندن به کارهای بیهوده ، بی ثمر و... به دوست داشتن قلبی کسی اطمینان نخواهد کرد و گفتن به زبان نیز شرط و دلیل حتمی نمی باشد اگر چه می تواند لازم باشد . در ضمن یکی از ویژگی های شخصی که ما را از قلب دوست دارد این است که عیب هایمان را به ما بگوید که امام صادق ( علیه السلام ) در این باره می فرمایند : **محبوب ترین برادران نزد من کسی است که عیب هایم را به من هدیه دهد** .
5) میانه روی در دوستی : چه رفاقتهای فراوانی که دچار افراط و تفریط شدند و از هم گسستن . کسی نمی گوید که همدیگر را فراوان دوست نداشته باشیم بلکه نکته در این است که در رفتار خود میانه رو باشیم . حضرت علی (علیه السلام ) نیز در این باره می فرمایند : **همانطور که می خواهی دوستت با تو رفتار کند با او رفتار کن**. در هیئت مشاهده شده که در اثر شوخی ها فراوان و یا رفتار هایی که به حریم و شخصیت افراد توهین شده ، دوستی ها دچار لغزش و خطا شده است . شوخی های بسیار زشت و بی جایی شده است و هنگامی که دلیل رفتارش را خواستار شدیم می گوید : برای افزایش دوستی است . که در آخر هم فقط عکس آن منجر شده است . البته این به آن معنا نیست که شوخی نباشد ، شوخی وجودش لازم است ولی در حد وسط خود ، توهین و پایین آوردن شخصیت دوستانمان با حرف ها یا رفتارهایمان هیچ گاه حد وسط را رعایت نمی کند .
و موارد دیگری نیز در رابطه با افزایش دوستی وجود دارد که به دلیل کمبود جا از گفتنشان صرف نظر می کنیم .
جذب های ما .......چگونه بود؟؟؟؟؟
اما حال که توانستیم دوستی ها را بین خودمان افزایش دهیم باید به سراغ فضای بیرون یا همان جذب دوست برویم .
راه کمال که دارای پیچ و خم های فراوانی است با وجود رفیقمان وهمراهان هم عهد بسیار آسان تر و شیرین تر می شود به خصوص برای کسی که در این راه نبود و به وسیل? شما به آن داخل می شود . مطمئناً در این راه می تواند با یاری دوستی مطمئن راه را راحت تر می نماید و در ضمن شوق و شور بیشتری نیز برای ادامه داشته باشد .
اگر از کسی که به راه خلاف یا به راه راست رفته است بپرسید که چرا در این راه آمده و مانده است ; مطمئناً مهمترین جواب و دلیلی که می آورد وجود دوست بد یا خوب در زندگیش می باشد .
هم? انسان ها به دوست نیاز دارند . ما می توانیم این نیاز را برای همکلاسی ها ، هم محلی ها و... پر بکنیم ، قبل از اینکه رفیق نابابی این نیاز را برایش پرکرده باشد . در طول این سالها دوستان فراوانی در پیش ما آمده و رفته اند ، تا به حال فکر کرده ایم که اگر تمام اینها جذب می شدند چه اتفاقی می افتاد ؟ ما در این مورد ناتوان بودیم و فرصت را به افراد خلاف دادیم تا آن ها به راحتی دوستانمان را به گمراهی بکشند . دوستان خود را به دست آوردیم ولی به راحتی از دست دادیم . حضرت علی ( علیه السلام ) می فرمایند : (( عاجز ترین مردم کسی است که نتواند با کسی دوست شود و عاجز تر از او کسی است که دوستانی را که هم دارد از دست بدهد.)) با کمی انصاف ، خود را مقصر و عاجز می بینیم . ما به این حدیث پیامبر ( صلی الله علیه و آله وسلم ) که فرمایند : **آدمی بر آیین ، دوست و رفیق خود هست** نرسیدیم که اگر می رسیدیم دوستانمان را به آیین خدا می کشیدیم . با آن دسته از افراد که نه خود دستی برای دوستی پیش آوردند و نه به گونه ای بودند که دیگران دست دوستی به سوی آن ها دراز کنند کاری نداریم . مشکل آن ها درونی است که می توان توسط دوستان صمیمیشان آن را رفع کرد ; می خواهیم به آنان بپردازیم که می توانستند و توان این کار را داشتند ولی نکردند !!! اگر هم شخصی وظیفه اش را به خوبی انجام داده بود ، بقیه ما کوتاهی می کردیم . شخصی در میان ما بود ، ولی تنها بود . در جمع بود ، ولی احساس غربت می کرد و این از کوتاهی من و شما بود.
البته با کمی انصاف در می یابیم که درست است جذب هیئت خوب و راضی کننده نبوده ولی چندان هم بد به نظر نمی رسد . البته کوتاهی در آن فراوان است . انشاءِ ا... بکوشیم و با مدد امام زمان ( عجل الله تعالی فرجه الشریف ) این جذب ها را به نهایت خود برسانیم که مطمئناً خود خدا وامام حسن ( علیه السلام ) نیز در این کار یاریمان می کنند .
البته مهم این است که با هم یکی و متحد باشیم تا دیگران شیفت? وحدت و دوستی ما شوند تا به خیم? امام حسین ( علیه السلام ) بیایند و در آنجا پرورش یابند . به قول اقبال لاهوری که دربار? اتحاد می گوید :
قطره دریاست اگر با دریاست . ورنه آن قطره و دریا دریاست
اگر ما متحد نباشیم کاری از پیش نمی بریم . تفرقه بزرگترین آفت است و باید با آن مبارزه کرد.
